10 feb Een ode aan legendarische punkheld Dee Dee Ramone: ‘Daklozen zijn mijn vrienden’
Door Harry de Jong
In dit online magazine eren we vanaf nu regelmatig rockhelden die lang geleden het loodje legden, maar nooit worden vergeten omdat de impact van hun muziek blijvend is. In deze eerste aflevering het verhaal van Dee Dee Ramone. De terugblikken zijn gebaseerd op eigen ontmoetingen met de gesneuvelde rockers. Persoonlijke herinneringen, dus.
Dee Dee Ramone wordt in juni 2002 dood aangetroffen in zijn huis in Los Angeles. Hij wordt gevonden door zijn vrouw, met in zijn buurt een hoeveelheid drugs, een naald en andere hulpmiddelen om drugs te gebruiken. Het is duidelijk dat de 49-jarige Douglas Glenn Colvin, zoals zijn echte naam luidde, is overleden aan een overdosis drugs.
De dood van Dee Dee Ramone komt elf weken nadat The Ramones als eerste punkband zijn bijgezet in de Rock and Roll Hall of Fame in het Amerikaanse Cleveland. Een jaar eerder overlijdt de zanger van de band, Jeffrey Hyman, alias Joey Ramone op 49-jarige leeftijd aan lymfklierkanker. Dee Dee Ramone stapt eind 1989 uit de band om een solocarrière te beginnen.
Met hun rauwe en ongepolijste stijl vormden de in 1974 door vier jongens uit de New-Yorkse wijk Queens opgerichte Ramones een inspiratiebron voor veel Europese punkgroepen als The Clash en de Sex Pistols.
The Ramones hielden er in 1996 mee op, na het laatste studioalbum Adios Amigos en een afscheidstournee. In 1997 kwam nog een laatste livealbum uit, We’re Outta Here! De band gaf tussen 1974 en 1996 bijna dertienhonderd optredens.
Je kon er op wachten dat Dee Dee Ramone het loodje zou leggen door een overdosis drugs, want hij worstelde z’n halve leven met een heroïneverslaving. Twee jaar voor zijn dood spreek ik hem uitgebreid en dat blijkt achteraf een verrassend interview waarin hij een hele andere kant van zijn persoonlijkheid laat zien.
Dee Dee: “Ik heb een donker leven geleid en iedereen die in mijn schoenen zou staan, kan niet anders dan zeggen: ‘God, ik dank u dat u mij er ongeschonden uit te voorschijn heeft laten komen.’ Je zult van mij dan ook geen zelfbeklag horen. Ik leef nu van dag tot dag en neem het leven zoals het komt. Mijn vrouw en ik zijn op dit moment even uit elkaar, ik heb geen vriendin of kinderen. Ik ben helemaal op mezelf en dat doet wel eens zeer. Vooral tijdens weekends. Maar als ik dan bedenk hoe ik er door mijn lelijke levensstijl aan toe had kunnen zijn, dan mag ik in m’n handen knijpen. Ik heb tenminste een eigen huis en woon niet op straat. Ik besef heel goed dat ik op dit moment een dakloze had kunnen zijn en daarom trek ik me het lot van die mensen erg aan.”
Vrienden
“Sterker nog: ik beschouw hen als vrienden. Er is hier in Los Angeles een zwerver met wie ik veel optrek. Hij heeft geen benen en verplaatst zich op een karretje met vier wieltjes. Ik zoek hem vaak op en dan duw ik hem door de stad. Hij stinkt een uur in de wind en als ik hem zo voortduw, voel ik me schromelijk te kort schieten. Want dan denk ik: eigenlijk zou ik hem naar een hotel moeten brengen waar hij een bad kan nemen. Maar in plaats daarvan geef ik hem alleen geld. ‘S Nachts slaapt hij op het trottoir in een kartonnen doos. Hij laat zijn lichaam dan zo van het karretje vallen. Voor het geld wil hij alleen wijn. Als ik hem eten breng, weigert hij dat en vraagt waarom ik geen wijn heb meegebracht. En uiteindelijk geef ik hem dan toch maar weer wijn. Want hij kan zijn leven niet meer veranderen en daarom hoop ik dat hij zich door de wijn een beetje goed voelt. Hij wil me niet vertellen wat er in zijn leven precies is gebeurd. Hij heet Sonny en vroeger schijnt hij zelfs in de gevangenis te hebben gezeten. Maar ik vraag hem niet naar zijn leven, dat is de code van de straat. Ik vind dat hij dat uit zichzelf moet vertellen. Als ik onderweg ben door de stad, zie ik hem wel eens proberen de weg over te steken. Dat is zo’n zielige vertoning, want er zijn nooit mensen die toeschieten om hem te helpen. En dan ben ik maar weer blij dat ik toevallig in de buurt ben.”
Geld en soep
,,In New York was er ook altijd een speciale zwerver over wie ik me ontfermde. Ik bracht hem geld en soep. Hij vertelde dat zijn longen kapot waren en dat hij daar helse pijnen door leed. De dokter gaf hem altijd morfine en hij vroeg of ik dat goedje misschien ook eens wilde gebruiken. Dat was natuurlijk een gemene streek van hem, want hij voelde op een of andere manier dat ik problemen met drugs had gehad. Kijk, dan word je weer flink teleurgesteld in zulke mensen. Ik vond in New York ooit eens een zwerver met een gebroken been. Die man had dat been niet op dezelfde dag gebroken, maar een hele tijd eerder. Het zag er zo beroerd uit, het leek wel alsof het bezig was eraf te rotten. Ik heb een taxi aangehouden en die man erin geholpen. Ik stopte hem vervolgens 20 dollar in z’n zak en voelde me een held. Want ik had het gevoel dat ik een mensenleven had gered. Twintig minuten later zag ik hem op en hoek van de straat met een fles drank. Hij was helemaal niet naar het ziekenhuis gegaan, maar was zich van mijn geld aan het bezatten.”
Blote voeten
“Ik heb een tijdje in Amsterdam gewoond. Op het Leischeplein liep altijd een zwerver op blote voeten rond. Ik heb wel eens aangeboden schoenen voor hem te kopen, maar daar wilde hij niets van weten. Hij was een harde. Ik vond in diezelfde stad ook eens een dakloze die in elkaar was geslagen nadat hij iets had gestolen. Ik had medelijden met hem en ben naar een apotheek gegaan om pleisters, verband en jodium te kopen. Zijn bloes en jasje zaten onder het bloed. Ik heb vervolgens geprobeerd om die een beetje schoon te wassen op mijn hotelkamer. Ja, en dan vragen de mensen aan mij: waarom doe je dat? Heb je niets beters te doen? Ik antwoord dan: nee, ik heb niets beters te doen.”
Leger
Dee Dee Ramone werd als Douglas Colvin geboren in Fort Lee, Virginia. Zijn vader zat in het leger en werd overgeplaatst naar Berlijn in de tijd van de Koude Oorlog. Douglas groeide in die stad op met de muziek van The Stones en Jimi Hendrix. Toen hij later terugkeerde naar Amerika, vestigde hij zich in New York, waar hij onder andere op een postkantoor en in een kapperszaak werkte. Hier ontmoette hij John Cummings, een New York Dolls-fan van het eerste uur en samen besloten ze The Ramones op te richten. Om de groep een persoonlijk tintje te geven noemden ze zich Dee Dee en Johnny Ramone. Vervolgens kwam Jeff Hyman als Joey Ramone de gelederen versterken. Nadat hun manager zich het alter ego Tommy Ramone aanmat en plaatsnam achter de drumkit, kon de opmars van de band beginnen. Door hun spraakmakende optredens in de New Yorkse club CBGB trok de groep nationaal de aandacht en het duurde niet lang of The Ramones waren de stem van een jeugdcultuur over de hele wereld. Intensieve tournees volgden en dat uitputtende leven eiste uiteindelijk z’n tol. De stemming binnen de groep verslechterde en Dee Dee besloot begin jaren negentig op te stappen. De overige groepsleden stopten in 1996 en daarmee kwam officieel een eind aan een inmiddels legendarische punkband. Van Amerika to Australië waren in de loop der jaren bands opgestaan die zich modelleerden naar de muziek en levensstijl van The Ramones. In Nederland was zelfs een meidengroep die zich The Ramona’s noemde als eerbetoon aan hun helden. De meiden hadden met name in Berlijn veel succes.
Rustig leventje
Dee Dee leidt ten tijde van dit interview een vrij rustig leventje in Los Angeles. Muziek laat hem nog steeds niet los, want met zijn nieuwe band heeft hij onlangs een cd gemaakt waarop de grootste Ramones-hits in een nieuw jasje zijn gestoken. In die formatie wordt de bas gehanteerd door zijn vrouw Barbara, met wie hij toen nog dikke maatjes was. Hoewel hij nog wel degelijk optreedt, heeft Dee Dee tegenwoordig tijd zat om te mijmeren over de zin van het leven. En over de tijd dat hij in Amsterdam woonde. ,,Daar fietsen ze allemaal. Een geweldige manier om je te verplaatsen, vind ik nog altijd. Ik heb ongeveer drie jaar in Amsterdam gewoond. Daar zat mijn promotiebureau en van daaruit trok ik Europa in. Ik moest gewoon even weg uit Amerika. Aan de Kiezersgracht had ik een heel gezellig appartement. Maar ja, in mijn hart ben ik toch een Amerikaan en op een dag besloot ik weer terug te gaan. Als ik nu een enkele keer terug kom in Amsterdam, denk ik: jongen, ik zou er toch best weer willen wonen. Het heeft me nooit iets uitgemaakt dat het er zoveel regende. Want ik ben een songschrijver, ik hoef niet zo nodig naar buiten. Ik vind het heerlijk om aan mijn bureau te zitten schrijven terwijl de regen tegen de ruiten klettert. Wat me trouwens wel eens heeft verbaasd is de hitte in de zomer. Ik heb tenminste een paar zomers meegemaakt dat het zo verschrikkelijk heet was dat je niet wist waar je het moest zoeken. Maar ik heb inmiddels wel begrepen dat zulke warme zomers uitzonderingen zijn bij jullie.”
Hollywood
“Ik woon nu in Los Angeles, in Hollywood om precies te zijn. Ach, de omgeving is mooi en ik heb het hier best naar mijn zin. Ik heb nog steeds een carrière in de muziek en soms vraag ik me wel eens af waarom ik daar in hemelsnaam nog mee bezig ben. Maar kennelijk is dat mijn roeping en moet ik er mee doorgaan. Iedereen zit maar aan me te trekken en wil van alles van me. Alleen maar omdat ik Dee Dee Ramone ben. In Amsterdam lieten ze me ten minste met rust. En daar maakte het ook niemand wat uit dat ik een bekendheid was. Maar als ik hier de deur uitstap, begint de eerste de beste die ik tegenkom te ouwehoeren over The Ramones. Niet dat ik iets tegen die mensen heb, maar ze blijven maar doorzeuren. De muziekbusiness is ook veel zakelijker geworden en ik ben nou eenmaal een romanticus. Vandaar dat ik me afvraag waarom ik in vredesnaam nog in de muziek zit.”
“Maar toch voel ik me wel gelukkig, want ik heb nog steeds een grote mate van vrijheid. Stel je voor dat je leven zo moet aflopen als dat van Michael Hutchene van INXS, die zelfmoord pleegde op een hotelkamer. Die man was 50 jaar oud, had nog steeds een drugsprobleem en verveelde zich dood. Dat weet ik uit eerste hand, want ik kende hem goed. Hij wist niet hoe hij het leven nog interessant moest maken. Hij keek niet goed om zich heen. Hij dacht dat hij alles alleen nog maar kon kopen. Ik denk dat ik veel beter uit ben, want ik hang teveel aan het leven om er zomaar tussen uit te knijpen. Ik houd ervan om urenlange wandelingen te maken, ik houd ervan om gitaar te spelen en daarnaast schilder ik graag. Er komt binnenkort weer een expositie van mijn werk en verder staan er ook nog een paar boeken op stapel. Tussen de bedrijven door moet ik met mijn band op tournee naar Brazilië, Argentinië en Japan. Om vervolgens nog een tourtje door Europa te maken. Al die dingen bijelkaar houden me aardig bezig.”
Belangrijke band
“Ik had me destijds nooit gerealiseerd dat The Ramones zo’n belangrijke band zou worden. Want zo goed waren we nou ook weer niet en de competitie was moordend. The Police en Elvis Costello scoorden grote hits en wij niet. Maar achteraf hebben we toch kunnen overleven. Toen ik eruit stapte, zijn de andere jongens nog een tijdje zonder mij doorgegaan. Maar het was droevig gesteld. Ik heb ze een keer na afloop van een van hun laatste optredens opgezocht in de kleedkamer om even bij te praten. Maar daar kwam niet veel van terecht, want ze bleken niet eens meer met elkaar te praten. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, vroeg ik me af. Jongens die twintig jaar met elkaar optrekken, op het podium een geweldige show neerzetten, maar elkaar op straat zelfs niet meer aankijken, dat is triest. Niettemin ben ik blij dat ik deel heb uitgemaakt van The Ramones in hun hoogtijdagen.”
Mentaliteit
,,Een paar jaar geleden was er een punkrevival, maar de meeste bands hadden toch niet de echte mentaliteit. Nou zijn de tijden er voor live-bands natuurlijk ook niet beter op geworden. In de jaren tachtig kon je overal spelen, elke club of jongerencentrum was als een gek aan het programmeren. Maar een echte bandjescultuur is er nu niet meer. Als je geen naam hebt, is het heel moeilijk om aan optredens te komen. Dat heeft een echte punkrevival in de weg gestaan. Maar alles gaat rond in cirkels, dus wie weet komen de oude dagen nog eens terug. The Ramones hebben in ieder geval veel mensen bezig gehouden. En persoonlijk ben ik blij dat ik iets voor jongeren heb kunnen betekenen. Ik herinner me nog goed ons optreden in Vera in Groningen. Dat zal in 1977 geweest zijn. Ik zie de posters nog overal in de stad hangen. We gingen daarna naar Londen en ook dat uitstapje maakte diepe indruk op ons. Want plotseling waren daar allemaal beroemdheden als Marc Bolan en T-Rex die ons de hand wilden schudden. Ik was destijds bevriend met Sid Vicious van The Sex Pistols. Had ik toen maar geweten wat voor legende die man zou worden. Niettemin blijf ik mijn vriendschap met hem koesteren. Ja, zijn leven nam een vreemde draai. Hij woonde met zijn vriendin Nancy in New York en in hun laatste dagen deden ze niets anders meer dan dope gebruiken. Ze kwamen zelfs hun hotelkamer niet meer uit. Uiteindelijk heeft Sid zijn vriendin vermoord en vervolgens zelfmoord gepleegd.”
Kippensoep
“Die optredens in Groningen en Londen en die ontmoetingen met beroemdheden beschouw ik als hoogtepunten in mijn tijd met The Ramones. Maar er zijn nog zoveel andere mooie dingen die ik me herinner, dingen die eigenlijk helemaal niet zo belangrijk lijken. Het eten in Europa, bijvoorbeeld. Toen we voor het eerst in Groningen kwamen, kregen we daar kippensoep. Geweldig, dat had ik in Amerika nog nooit gehad. En ik stapte een bakkerswinkel binnen en kocht een echt brood. Ook iets wat in Amerika helemaal niet aan de orde was. Voor mij zijn dat hele plezierige herinneringen. Hier in Hollywood vraag ik me wel eens af waar ik mijn inspiratie vandaan moet halen.”