23 jun Dale Watson: ,Meer respect voor pooiers dan voor producers uit Nashville’
Door Harry de Jong
De Amerikaanse countryzanger Dale Watson toert volgend jaar in de zomer eindelijk weer door Nederland. De kans bestaat dat hij dan ook Kultuurfabriek Kooi-Aap in Alde Leije aandoet. Wij hadden alvast een gesprek met hem.
Dale Watson heeft nog steeds geen hoge pet op van wat er tegenwoordig in Nashville aan countrymuziek wordt gemaakt. ,,Rotzooi,’’ zegt hij onomwonden. De zanger wil dan ook niet geassocieerd worden met al die snelle-jongens-met-cowboyhoed die in plaats van een gitaarkoffer rondlopen met een attachékoffer. Hij heeft zelfs al een naam bedacht voor wat hij verstaat onder ,echte’ country: Ameripolitan. Die naam is inmiddels aardig ingeburgerd bij de liefhebbers van oorspronkelijke country, er worden zelfs festivals onder die noemer georganiseerd.
Oude stempel
Watson is een man van de oude stempel. De in 2016 overleden Merle Haggard is nog altijd zijn grote voorbeeld en dat is ook duidelijk aan zijn muziek te horen. Sterker nog: zijn stem lijkt als twee druppels water op die van Haggard. ,,Ik vind dat hij geweldige dingen voor de ontwikkeling van de countrymuziek heeft gedaan en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor,’’ aldus Watson. ,,Hij heeft mij op het spoor gezet van de echte countrymuziek van mensen als Johnny Cash en Ray Price. Mijn vader was ook countrymuzikant en hij bracht mij in contact met de muziek van George Jones, Lefty Frizzell en Hank Williams. Ik was er onmiddellijk aan verslaafd en toen ik op m’n tiende een gitaar kreeg, droomde ik van een carrière als countryartiest.’’
Piloot
Maar het zou nog een tijdje duren voordat Watson die jongensdroom zou realiseren. Na de middelbare school meldde hij zich aan bij het leger om straaljagerpiloot te worden. Maar door een oogblessure moest de zanger noodgedwongen een punt zetten achter die opleiding en kwam hij in de Coca Colafabrieken terecht. ’s Avonds schuimde hij echter met zijn band de plaatselijke kroegen en clubs af. ,,Natuurlijk probeerde ik mijn geluk ook in Nashville, maar die stad was toen al aan het veranderen,’’ herinnert Watson zich. ,,Ik heb het nu over de jaren tachtig. Mensen als George Jones en Merle Haggard waren bezig het veld te ruimen voor het popgeluid van Kenny Rogers en Exile. Dat stond me van het begin af aan tegen en ik besloot op dat moment dat ik de rest van mijn leven puur country zou blijven. De kans dat ik een contract met een grote platenmaatschappij in de wacht zou slepen, was dan ook zo goed als nihil. Maar ik heb het zonder hen ook altijd gered. Al was dat niet altijd even gemakkelijk. En dat is het nog steeds niet, al maken zaken als internet het er voor mij wel een stuk beter op. Want ik zet aardig wat platen weg via mijn website.’’
Geen respect
,,Ik heb geen enkel respect voor de muziekindustrie in Nashville,’’ foetert Watson even later. ,,Sterker nog: ik heb meer respect voor pooiers dan voor de mensen die zich in Nashville met muziek bezig houden. Want zij doen er alles aan om countrymuziek te vermoorden. En eigenlijk zijn ze daar al in geslaagd. Als je nu de term country laat vallen, denken mensen meteen aan artiesten als Tim McGraw en Keith Urban. Maar dat zijn gewoon popmuzikanten. Ik ben jaren geleden al op het idee gekomen om voor pure countrymuziek een nieuwe naam te bedenken. Alleen maar om misverstanden te voorkomen. Ik breng mijn platen aan de man onder de naam ,Ameripolitan’. Want ik vond dat het gewoon tijd was dat er een nieuwe term in het leven werd geroepen die het verschil duidelijk maakt tussen echte country en rotzooi. Voor mij vallen de platen van Merle Haggard, Ray Price, Willie Nelson, Asleep At The Wheel, Charlie Pride en Wayne Hancock allemaal onder het kopje Ameripolitan. Als je die naam intikt op Google, kom je al heel wat resultaten tegen en dat betekent dat hij is gaan leven. Jimmie Rodgers en Lefty Frizzell waren de pioniers van de Ameripolitan. En Buck Owens en Merle Haggard hebben de fakkel doorgegeven. Tegenwoordig zijn we de weg kwijt geraakt en het wordt hoog tijd dat iemand daar wat aan doet. Ik heb in ieder geval de steun van Wayne Hancock en BR549, want die zeggen ook tegen iedereen dat hun muziek geen country, maar Ameripolitan heet. We zijn dus op de goede weg.’’