Jim van der Zee: Starting the Engine

Na het winnen van Voice of Holland in 2018 lag al snel het debuut van Jim van der Zee in de winkels, een album vol covers. Zo’n plaat met liedjes van mensen als Bob Dylan, Johnny Cash, Simon & Garfunkel, Leonard Cohen, Bruce Springsteen, Tom Waits en Don McLean lag geheel in de lijn der verwachtingen. Knap gedaan, maar nu gaat het pas echt beginnen. Starting The Engine(Butler Records/Bertus) is namelijk een ijzersterke plaat met twaalf zelfgeschreven liedjes die stuk voor stuk deugen.

Dat bij heel veel liedjes duidelijk is waar Jim de inspiratie vandaan haalde, doet daar helemaal niets aan af. Want wanneer heeft Chris Isaak nog een werkje als I Do Believe It’s Time afgeleverd? My Soul jim-van-der-zee-starting-the-engine-200×200.jpgis gelikt, maar o zo lekker. Denk aan Robert Palmer. Met het funky gitaartje van All I Know belandt Van der Zee bijna in de disco. Zover gaat hij gelukkig niet. Dit valt eerder te situeren in een tent als Tipitina’s, want het neigt naar Aaron Neville. This Woman is ook weer heel mooi gezongen. Bij de onderkoelde zang van I Will Be The One komt de drummer iets achter de melodie aanhobbelen. Erg fijn. Is dat een vibrafoon of iets uit de synthesizer? Van der Zee levert hier een tour de force af om jaloers op te worden.

Hij bouwde zijn eigen studio in zijn kamer in Amsterdam. Daar werkte Van der Zee (zang, gitaren, orgel, piano, synthesizer, drums) met Lorenzo Buffa (bas) en Guy Salamon (drums). JB Meijers hielp hem met produceren. Verder zijn er bijdragen van strijkers, blazers en achtergrondzangers. Van der Zee kan veel, op Too Young To Fold zakt zijn stem enkele octaven alsof het niets is in een liedje waarin hij de sigaarrokende Ernest Hemingway erbij haalt. Come On is een geweldig soulding met blazers en slaggitaar, terwijl de eerste gitaarklanken van de surfschool komen. De zang is hier als Joe Cocker, terwijl hij op het daarop volgende Let’s Live Inside The Rain sterk doet denken aan Jeff Buckley. En ook wel wat aan Marlon Williams. In zijn gitaarwerk valt dan weer wat van de structuren van Ryley Walker te herkennen. Bij de strakke drums van Mississippi Blue kun je Living Colour noemen, terwijl de gitaar van Van der Zee wat funky riedels combineert met Jimi Hendrix. I Will Go On is daarna bijna klassieke muziek. Stemmig. Dat laatste is ook Hold Me Close. Op afsluiter And So Away We Go is die stem van Van der Zee weer op zijn donkerst. Als Leonard Cohen met soul. Het orgel is gospel. Ook geslaagd zijn die op de rand tikkende drumslagen. Het eindigt bijna als jazz uit New Orleans. Ooit gedacht dat er zo’n lovende recensie op deze site zou verschijnen van een artiest die via Voice of Holland de aandacht op zich vestigde? Stap over mogelijke vooroordelen heen en geniet van deze puntgave plaat. Van der Zee is op dit moment bezig aan een theatertournee die nog duurt tot begin april. Gaat dat zien!