In gesprek met Peter Maffay

,Ik heb alles overleefd’

Door Harry de Jong

Op de kop af 47 jaar geleden scoorde Peter Maffay een gigantische hit in heel Europa met het nummer Du. Een liedje dat door z’n mierzoete ondertoon de zanger nog minstens vijftien jaar zou achtervolgen. In Nederland kreeg hij onmiddellijk het stempel opgedrukt van schlagerzanger en in de ogen van de modale popliefhebber is hij dat nog steeds. Maar de gespierde en in leer gestoken zanger die rondstapt in de hal van het Hilton Hotel op Schiphol, lijkt allerminst een collega van Heino, Die Flippers en Dennie Christian. En dat is-ie ook niet. Peter Maffay is een rocker en dan ook nog eentje die zijn politieke ideeën niet onder stoelen of banken steekt. Hij zit op dit moment midden in een uiterst succesvolle akoestische tournee door Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk, waarbij hij bijna avond aan avond voor uitverkochte stadions staat.

Het repertoire van Maffay bestaat voor het merendeel uit stoere rockballads, waarmee hij de Bruce Springsteen van Duitsland lijkt. ,,Mijn carrière is vreemd gelopen en veel mensen hebben nog altijd een verkeerd beeld van mijn muziek,” stelt Maffay nuchter vast. ,,Dat komt allemaal door dat nummer Du. Het was de eerste plaat die ik maakte en het werd een enorme hit. Maar dat liedje was helemaal niet representatief voor mijn muziek, want het was uitgekozen door mijn platenmaatschappij. Ik was destijds jong, onervaren en zo blij dat ik een plaat mocht maken dat het me eigenlijk helemaal niet uitmaakte wat erop kwam te staan.”

Photo © Henk Bleeker

De gevolgen heeft Maffay geweten, want tot halverwege de jaren tachtig werd hij zelfs in Duitsland door veel mensen nog versleten voor een schlagerzanger. ,,Nou ja, ik heb in ieder geval door dat liedje wel een naam gekregen,” lacht Maffay. ,,En dat heeft er mee voor gezorgd dat ik financieel onafhankelijk ben.” Doordat de zanger er vanaf het begin van zijn carrière warmpjes bij zat, heeft hij zich heel wat muzikale vrijheden kunnen veroorloven. Zo nam hij in zijn eigen studio enkele pretentieuze conceptalbums op, waaronder een rockopera die hij compleet met ingehuurde acteurs op het podium live uitvoerde. Daarnaast manifesteerde hij zich steeds meer als een politiek activist. In de jaren tachtig was hij een bevlogen spreekbuis geworden voor de actiegroepen die de wapenwedloop in de wereld een halt wilden toeroepen. Tegenwoordig komt Peter Maffay op voor verwaarloosde kinderen en zet hij zich af tegen het toenemend racisme in Duitsland. Vaak geeft hij met gulle hand de opbrengsten van zijn optredens aan instellingen die zich inzetten voor een betere samenleving.

,,Ik zie met lede ogen aan hoe in Duitsland de vreemdelingenhaat toeneemt,” aldus Maffay. ,,En ik ben niet bang om in het openbaar stelling te nemen tegen rechtse groeperingen. Bij mijn weten sta ik bij die neonazi’s nog niet op een zwarte lijst, maar als dat wel zo is, zou me dat toch niet tegenhouden. Die mensen maken mij niet bang. Ja, van jongs af aan heb ik niet tegen onrecht gekund. Ik kom oorspronkelijk uit Roemenië, maar ging op mijn veertiende met mijn ouders naar Duitsland. In eerste instantie hield ik van de muziek van groepen als Cream en Led Zeppelin, maar toen ik Bob Dylan en Donovan hoorde, was ik verkocht. Want die maakten teksten die me aanspraken, ze stonden op de bres voor een betere samenleving en waren tegen onrecht. Toen ik het gitaarspelen een beetje onder de knie had, trok ik met een paar vrienden langs de kroegen en clubs in de Duitse steden. We waren een groepje protestzangers dat zich afzette tegen oorlog en onderdrukking. Als geboren Roemeen wist ik maar al te goed wat het is om onderdrukt te worden. Ik heb later nog veel opgetreden in Oost-Duitsland. Ook in Oost-Berlijn, toen de muur nog dwars door de stad liep. Er bleek een enorme honger naar mijn muziek te bestaan. Want mijn liedjes vertegenwoordigden voor de mensen in het Oostblok vrijheid. In Rusland stond ik ooit in een zaal met zesduizend mensen. Meer konden er niet in, maar er hadden wel zeshonderdduizend kaarten verkocht kunnen worden. Het publiek reageerde zo enthousiast dat ik me liet ontvallen: Wie een handtekening wil, moet na afloop van het concert blijven staan. En toen bleven ze alle zesduizend. Ik ben tot vijf uur in de ochtend bezig geweest om handtekeningen te zetten. Tot de laatste er eentje had. Ik vond het prachtig om te doen, want door mijn afkomst had ik toch een speciale band met die mensen.”

,,Ik woon sinds een paar jaar officieel op Mallorca, waar ik een boerderij in een dorpje op het platteland heb. ’s Avonds ga ik vaak in het plaatselijke café wat drinken met de dorpsbewoners. Die vinden het helemaal niet interessant en belangrijk dat ik zanger ben. Voor hen ben ik gewoon Peter Maffay, een Duitser die in hun dorp is neergestreken. En ik ben daar blij om, want daardoor blijft mijn gezinsleven in balans. Want het valt voor een vrouw niet mee om samen met mij in dat hectische Duitsland te leven. Daar komt iedereen voortdurend op mij af en degene die bij mij is, zien ze niet staan. Met dat soort gedrag moet je wel leren omgaan. Ik kon dat de eerste jaren helemaal niet en dat heeft me een paar huwelijken gekost.”

,,Ik zit nu bijna een halve eeuw in het vak en heb alles overleefd. Ik ben zeker niet van plan om in de toekomst in het Engels te gaan zingen om op die manier een nog een groter publiek te bereiken. Ik kan mijn gevoelens in de Duitse taal het beste uitdrukken en dus houd ik het zo. En ik vind het mooi genoeg dat ik in mijn vaderland altijd aan de top heb kunnen staan. Wat dat betreft ben ik in de goede tijd begonnen. Want als je vandaag de dag een carrière op moet starten, krijg je het moeilijk om aan de bak te blijven. De platenindustrie is namelijk veel te veel veranderd. De amusementswereld is een wegwerpcultuur geworden, waarbij nauwelijks meer in artiesten geïnvesteerd wordt. Als ze een hit hebben is dat mooi meegenomen, maar als ze daarna niet meer scoren, worden ze zo aan de kant gezet.”