24 jun 27 FEBRUARI 2026: Cactus Lee is Texaanse muziek in hart en nieren.
Cactus Lee is Texaanse muziek in hart en nieren, een mix van de sfeer van nachtclubs in Austin en de energie van stoffige dansvloeren. Onder leiding van de productieve songwriter Kevin Dehan uit Austin weerspiegelt Cactus Lee een diepe liefde voor Texaanse countrysongwriters, verweven met de gedurfde geest van outlaw- en outsiderinvloeden. Met een geluid dat tegelijkertijd kinderlijk, dromerig en scherpzinnig is – en doet denken aan iconen als John Prine en Tom T. Hall – heeft Cactus Lee sinds zijn oprichting in 2019 een onderscheidende niche in de muziekwereld veroverd. Met zes albums, waaronder twee releases in 2023, een livealbum en meerdere EP’s, vormen Dehans songwriting en zelf opgenomen nummers op een acht-sporenrecorder de basis van een voortdurend evoluerend project.
Op het nieuwe, titelloze album Cactus Lee gaan de nummers dieper in op thema’s als liefde, verlies, familie en zelfontdekking, en bieden ze vluchtige momentopnames van personages en momenten die doordrenkt zijn van de uitnodigende charme van Texas. Het openingsnummer “Rabbi t” zet de toon met zijn onontkoombare vrolijke vibe en schuifelende ritme, en teksten over een reizende muzikant, een personage dat net zo goed een reizende verkoper zou kunnen zijn, die lange ritten maakt en korte ontmoetingen heeft. De accordeon van Bukka Allen en de ritmische touch van Adam Amram geven het nummer een dynamische energie die het publiek tijdens een show altijd uit hun stoelen krijgt.
De lead single “Roll Maggie” evolueerde van zijn oorspronkelijke Ierse roots naar een ingetogen groove met een vleugje “New York grease” dankzij bassist Russell Hymowitz, die net dat beetje sleazy swing toevoegt dat het nummer tot bloei brengt. Geïnspireerd door Dehans grootmoeder, die negen kinderen grootbracht, vertelt het nummer een verhaal over conflictoplossing in een gezinswoning, waar de vloer van de woonkamer een geïmproviseerde boksring werd.
Op het opvallende nummer “Got A Heart Like Rainwater Blues” voelt het conga-spel van John Bush als een sterke wind, die het gevoel van veerkracht en vrijheid van het nummer versterkt. De hoofdpersoon, die meer gesetteld is dan de zwerver in “Rabbit”, denkt na over zijn sterfelijkheid en reflecteert op de waarde van het leven boven artistieke nalatenschap. De tekst “The paintbrush isn’t gonna see me when I’m gone” onderstreept de aangrijpende boodschap van het nummer: dat menselijke relaties en levenservaringen uiteindelijk zwaarder wegen dan het streven naar artistieke perfectie.
Elders op het album is “Sister” een tedere belofte van betere tijden en gedeelde momenten, perfect voor open wegen en winderige dagen. ‘Lorelei’ schetst een raadselachtig portret van een boeiende figuur, op de maat van doo-wop-harmonieën. “The Fiddler” legt de hypnotiserende magie van een dansvloer vast, verankerd door een beklijvende altvioolsolo. Het album wordt afgesloten met “Twenty Dollars”, een zeer persoonlijke ode aan Dehans dochter Jolene, waarin haar kracht en schoonheid op oprechte en eenvoudige wijze worden samengevat.
Door middel van suggestieve teksten en zorgvuldig gestructureerde instrumentatie bevestigt het titelloze album van Cactus Lee opnieuw het vermogen van Kevin Dehan om de essentie van de Texaanse twang te distilleren in nummers die ver buiten de Lone Star State weerklank vinden.