Amy Winehouse Tribute naar Nederland

,Ik heb haar doorbraak van nabij meegemaakt’

Door Harry de Jong

Een bijzonder eerbetoon aan Amy Winehouse. De leden van haar oorspronkelijke band touren dit jaar opnieuw samen met de Siciliaanse zangeres Alba Palno langs de Nederlandse theaters om de liedjes van dit jazzfenomeen te laten herleven. En dat allemaal onder de titel Forever Amy.

Die band bestaat uit bassist Dale Davis, keyboardspeler Xantone Blacq, gitarist Hawie Gondwe, drummer Nathan Allen en saxofonist en fluitist Jim Hunt. We spraken met Davis. Hij heeft Amy het beste gekend en was zelfs nog bij haar op bezoek op de vooravond van haar dood. ,,Ik heb acht jaar in haar band gespeeld, dus ik heb haar aardig leren kennen,’’ glimlacht Davis.

Even een paar feiten op een rijtje: op zaterdag 23 juli 2011 werd Winehouse op 27-jarige leeftijd door haar lijfwacht dood aangetroffen in de slaapkamer van haar appartement in Noord-Londen. De autopsie die op 25 juli 2011 op haar lichaam werd verricht, wees op dat moment geen duidelijke doodsoorzaak aan. Aanvullend toxicologisch onderzoek nam nog enkele weken in beslag, maar leverde evenmin een duidelijke doodsoorzaak op. Uiteindelijk, op 26 oktober 2011, werd officieel bekendgemaakt dat Winehouse was overleden aan een alcoholvergiftiging. Ze werd op 26 juli 2011 gecremeerd. Amy was 27 jaar.

Dale: ,,Ik heb nog steeds de behoefte om over Amy te praten, al is het alweer bijna zes jaar geleden dat ze overleed. Ik vond haar een geweldig mens. Ze was een van de weinigen die interesse voor een ander op kom brengen. De dag voordat ze stierf, hadden we nog een gesprek over familiebanden. Zoals ze die avond was en zoals ze praatte, zo wil ik me haar altijd herinneren.’’

,,Toen ik in haar band kwam spelen, had ik meteen door dat ik te maken had met een speciaal talent,’’ vervolgt Davis. ,,Ik heb haar doorbraak van nabij meegemaakt. Ze was zo open. Ook toen ze werd belaagd door de roddelpers, had ze niet de aandrang om te vluchten en meer privacy te zoeken. Ze bleef zich in het openbaar in Camden vertonen. Muziek beheerste haar leven, ik heb haar nooit over hobby’s of andere liefhebberijen gehoord. En zeker niet na het succes van het album Back To Black. Als we niets te doen hadden tussen concerten door, gingen we een partijtje biljarten. En als ze zelf niet bezig was met muziek, zat ze er wel naar te luisteren.’’

Heb je het wel eens met haar gehad over haar drank- en drugsgebruik?
,,Jawel, hoor. Daar was ze best over aanspreekbaar. Ze was zich er zeker wel van bewust wat dat spul met haar lichaam deed. Maar meer nog dan haar drugsgebruik waren anorexia en Boulimia een probleem voor haar. De laatste vijf of zes jaar van haar leven worstelde ze daarmee. Ik denk dat die eetstoornis een belangrijke doodsoorzaak is geweest. Meer nog dan de drank en drugs. Als je niet eet, tast dat het hele functioneringssysteem van je lichaam aan. Ze wist die stoornis trouwens heel goed verborgen te houden. Ik kwam er veel te laat achter. Als we in de tourbus zaten, moet ze vaak haar eten weer hebben uitgekotst. Maar ik heb dat nooit gemerkt. Als we uit eten gingen, at ze alles op. Ze koos trouwens altijd voor gezond. Terwijl ik wel van een stevige portie fast food houd. Soms keek ze met een afkeurenden blik naar mijn volle bord en zei gekscherend: ,dikke vreetzak.’ Na het uitkomen van Back To Black kwam haar leven in een stroomversnelling en als ik er nu over nadenk, heb ik haar vanaf die tijd niet echt meer zien eten. Reken maar dat ze het de laatste jaren van haar leven moeilijk heeft gehad. Ze stond verschrikkelijk onder druk.’’

Was ze een ander mens als ze niets had gebruikt?
,,Ze zag er onder invloed misschien anders uit, maar ook als ze dronken was of stoned, gedroeg ze zich niet anders tegen mij. Amy was trouwens niet bepaald labiel. Ze zette altijd haar wil door. Als zij iets wilde, dan gebeurde het ook. Als dat niet zo was geweest, had ze ook niet kunnen uitgroeien tot de muzikant die ze uiteindelijk werd. Ze was een groot artiest, laten we dat voorop stellen. Maar mensen zijn complex en dat gold ook voor Amy.’’

Heeft ze je tijdens die lange ritten met de tourbus wel eens over haar dromen verteld? En wat ze uiteindelijk wilde bereiken?
,,Jawel, hoor. Ze zat ooit vol van een eigen platenmaatschappij en aan het eind van haar leven heeft ze die ook van de grond gekregen. Vlak voor haar dood deed ze daar nog heel opgetogen over. Ja, ze was er nog helemaal niet aan toe om dood te gaan. Er lagen nog zoveel mooie dingen in het verschiet. Natuurlijk had ik vaak het gevoel dat Amy wel eens plotseling dood kon gaan, getuige de manier waarop ze leefde. Maar niet op het moment dat ze echt ging. Bij onze laatste ontmoeting zag ze er lichamelijk goed uit. Gezonder dan ooit. Hoe langer ik erover nadenk, hoe wonderlijker ik het allemaal vind. Ze had twee dagen constant gedronken. En niets gegeten. Amy was trouwens een diepe denker. Ze zat meer liedjes te denken dan dat ze ze schreef. Vandaar dat er nauwelijks niet uitgebrachte nummers zijn achtergebleven. Ze zaten allemaal in haar hoofd.’’

Geloofde ze in een leven na de dood?
,,Dat heeft ze nooit met zoveel woorden gezegd, maar Amy was wel erg spiritueel. Dat is in de publiciteit rond haar nooit uit de verf gekomen. Ze werd altijd als een junk afgeschilderd. Maar de documentaire die twee jaar geleden uit is gekomen, heeft het beeld van haar flink bijgesteld. Amy wordt daardoor een stuk serieuzer genomen. Ik ben blij dat ik daar nog een bijdrage aan heb kunnen leveren. Wat ik in die film wel mis is dat Amy nog een zeldzame karaktereigenschap had. Als je in haar gezelschap was, kon ze je het gevoel geven dat je iets bijzonders was. Weet je waarom dat nooit aandacht krijgt? Omdat dat niet verkoopt. Elke dag dronken en een man in de gevangenis. Dat zijn de verhalen over Amy die scoren.’’